The making of

Theatermaker Jolanda Spoel (klik hier voor interview) maakte B-BOY samen met Marlon Penn (compositie), Steven Elbers (videoprojectie), Laura de Jong (decor), Dorine van IJsseldijk (kostuums), Lloyd Marengo (choreografie met Jolanda en de dansers) en Claus den Hartog (licht).

“Ik heb me laten inspireren door de wereld van B-Boying, die hele cultuur. Door mijn voorliefde voor hiphop die al vroeg in mijn leven begon, door de muzikaliteit van mijn ouders, door mijn eerste muziekdocent wijlen Behsat Üvez. Maar met name ben ik geïnspireerd door de energie en ideeën van regisseur Jolanda en de vijf dansers. En ik laat me inspireren door emotie, op de vloer en in mijzelf. Van innerlijke onrust, spanningen, stress, struggles, mijn hang naar vrede, kalmte, kinderlijk plezier. Alles wat vertaald kan worden naar muziek, dat probeer ik te maken.”

“Met de videoprojecties trachten we op enkele momenten in het theaterstuk een andere laag van de dansers te laten zien dan we met ons oog op de planken kunnen vangen.”

“Het decor is ontstaan vanuit schetsen. We wilden een plek maken waar mannenenergie tot zijn recht kwam, mannen met ‘dediction’ en testosteron. Om een grootstedelijke sfeer te benaderen, mocht het decor best architectonisch zijn, monumentaal bijna. Daarnaast zochten we naar spanning, naar een permanente energie die niet alleen in de dansers aanwezig is maar ook in het decor. Tegelijkertijd moesten de boys erin kunnen klimmen, spelen, dansen en battelen en moest het ruimte geven aan licht, kostuums, projectie en choreografie.”

“Als kostuummaker schilder ik als het ware met kostuums. De kostuums zijn onderdeel van het schilderij. Bij het maken van de kostuums van B-BOY was ik op zoek naar iets wat het karakter van de dansers versterkt. Tegelijkertijd wil ik niet dat de kostuums teveel opvallen, het moet niet alleen over de kostuums gaan. Het moet passen bij het decor, de dansers, het verhaal. Het moet passen bij de wereld van de b-boys.”

“Mijn inspiratie voor de choreografie haal ik voornamelijk uit de samenleving en wat ik om mij heen zie. Maar vooral uit de hiphopscene en de dansers zelf. Ze hebben allemaal hun eigen unieke stijl ontwikkeld door het battelen die ze nu in de voorstelling stoppen. Samen hebben we het gesmeed tot een voorstelling, waarvan je de moves moet beluisteren en de verhalen moet zien.”