Column #11 René: Back in Istanbul
Het is bijna niet te geloven, Omikron gooit overal roet in het eten, maar toch schiet BullyBully steeds net door de mazen van het net. (Als je de gecancelde Nederlandse première en het verlies van tien speelbeurten niet meerekent.)
Kan het niet in Nederland dan doen we het toch gewoon in Istanbul!
Ik merk dat we na veel vallen en opstaan steeds flexibeler worden. In twee weken stampten we bij Maas een heuse peuterpersconferentie uit de grond en dat leverde ons veel (pers)aandacht op. Corona dwingt ons om snel te denken en te schakelen. En ook om onze vastgeroeste systemen te bevragen, want hoe wendbaar zijn we eigenlijk als sector?
En dan zitten we nu dus met onze internationale coproductie in Turkije, alsof het niks is. Het is interessant om te zien hoe onze culturen verschillen. Zeker ook op het gebied van produceren en programmeren. Daar waar wij in Nederland zeker anderhalf tot twee jaar van tevoren moeten weten hoe onze voorstellingen er ongeveer uit zullen zien regelen ze hier drie weken van tevoren pas een theater voor de première. Bij ons heerst er het gevaar dat je dan niet meer kan reageren op de actualiteit of je kan aanpassen aan de steeds veranderende werkelijkheid. Kijk maar naar al die geplande voorstellingen in de winter volgend seizoen, alsof corona dan geen issue meer is. En los van deze pandemie is het mij meerdere malen gebeurd dat ik dan met een wervende publiciteitstekst en een vette foto de studio in ga en me vervolgens de eerste drie weken daar weer met veel moeite van los moet maken. Hier hebben ze geen communicatie plannen en dat is heerlijk verfrissend.
Er wordt nu, as we speak, pas een affiche gedrukt terwijl we aankomend weekend al gaan spelen. Istanbul heeft als stad namelijk meer inwoners dan heel Nederland dus die zaal komt waarschijnlijk toch wel vol. En als ie niet uitverkocht is kan het alsnog een feestelijke happening worden. De hele basis houding hier is “komt goed”. In alles ligt het tempo lager. Voordat onze Turkse actrices de vloer op gaan eerst een uur ontbijten en kletsen. Doorgaans vergeet ik te lunchen of lepel ik snel een bak soja yoghurt naar binnen terwijl ik aan het zoom vergaderen ben. Hier is anderhalf uur warm eten in de middag heel gewoon. En hoe meer tijd je neemt voor die dingen hoe langer je dag lijkt. Terwijl haast en gejaag zorgt voor een benepen tijdsbesef. Waar gaan we voor? Voor de druif of de krent?
Willen wij onze sector coronaproof maken en onze systemen openbreken moeten we niet starten vanuit spanning, stress en angst. Wendbaarheid bestaat alleen bij de gratie van ontspanning. En flexibiliteit kan niet zonder vertrouwen.