Column #18: Vanzelfsprekend
Ken je dat? Dat je pas beseft wat je mist als het er niet meer is? Dat er zo veel zaken in het leven onbewust aan je voorbij gaan? Voorbeeld: ik stap elke dag in mijn auto en ga er vanuit dat die gewoon rijdt. Tot het moment dat ik opeens een losse versnellingspook in mijn hand heb en me plots afvraag waarom dit nooit eerder is gebeurd. Of dat je je pas realiseert dat je niet onkwetsbaar bent zodra je je been breekt of ziek wordt.
Op 16 oktober gingen we ouderwets feestelijk in première met de reprise van Juffenballet. Deze grote zaalvoorstelling was oorspronkelijk gemaakt in 2020, maar moest destijds na slechts een paar keer spelen stoppen vanwege de eerste lockdown. Een tweede kans dus voor deze bourgondische heksenshow vol dans, zang en vette decorwissels! Maar alsof de duivel er mee speelt kunnen we nu wederom niet toeren vanwege een speler met het virus. Noodgedwongen hebben we de eerste twee voorstellingen na de première moeten cancelen. Om niet nog meer verlies te lijden heb ik in Parktheater Eindhoven zélf maar een jurk aangetrokken en een pruik op gezet. En deze week speelt Anne-Fé de Boer de rol van Juffrouw Maanzaad. Redden wat er te redden valt! En als covid geen roet in het eten gooit dan is het wel het openbaar vervoer. Deze ochtend bleken er treinen niet te rijden waardoor de performers maar net op tijd in de schouwburg waren om een schoolvoorstelling te spelen.
Theater maken anno nu voelt hetzelfde als een kaartenhuis bouwen in een kamer waar het raam open staat. En zodra het kaartenhuis valt, zit er niks anders op dan de boel zo snel mogelijk weer op te bouwen. Er zit namelijk een publiek te wachten! Vraag is wel, is dit vol te houden? Kunnen we voortdurend stand-by staan? Klaar om in te grijpen als het bouwwerk in elkaar stort. En hoe doen we dit met hetzelfde aantal mensen, met hetzelfde budget? Moet het kunstwerk zelf dan veranderen of juist de omstandigheden waarin het gemaakt wordt? Ik weet het allemaal niet. Wat ik wel weet is dat ik vanaf nu meer wil genieten van het moment, zolang het er is. En me niet langer wil blindstaren op een doel ergens in de verte.
Sinds de epidemie is niets meer vanzelfsprekend. Maar is het dat ooit eigenlijk wel geweest?