Column #6 René: Afscheid
Al vanaf dat ik klein ben heb ik moeite met afscheid, of beter gezegd, moeite met dat er zoiets bestaat als een einde. In de laatste week van de vakantie kon ik als achtjarige al somber worden. Dan had ik de neiging om mijn tas in te pakken, mijn luchtbed leeg te laten lopen en alvast in de auto te gaan zitten. Onder het mom van ‘dan hebben we dat alvast gehad en kan ik weer verder’. Ik werd dan ook door mijn ouders ‘zwartkijkertje’ genoemd. Ik kon niet meer genieten van de zogenaamd eindeloze zomer, omdat die nooit eindeloos was. Eigenlijk is dat mijn hele leven niet meer weggegaan en nu ik ouder wordt lijkt dat zware gevoel van het einde sterker te worden. Misschien omdat ik al zoveel geweldige momenten heb gehad die nooit meer terugkomen.
Vorige week had ik een opnamedag samen met acteur Dionisio Matias. Samen liepen we door Rotterdam in een fel roze mascottepak voor een serie promotiefilmpjes voor Maas. En terwijl we daar zo liepen te rotzooien, moest ik denken aan onze eerste ontmoeting. En wat ik allemaal met hem heb meegemaakt. Van cocktails in Warschau tot huilen in een Landal-huisje op Terschelling, van de eerste babyfoto’s van zijn zoon tot het slopen van de muren in mijn nieuwe huis. En hoe waardevol het was om hem zo opeens in mijn leven te hebben. Een onwaarschijnlijke ontmoeting tussen een stoere ex-bouwvakker en een beginnend artistiek leider van een jeugdtheatergezelschap in Almere. Nu zijn we al weer zoveel producties verder en is er acht jaar voorbij gevlogen en hebben we aan één woord genoeg. Misschien is het melancholie? Maar ik zou willen dat ik het overnieuw kon doen en alle momenten nog meer en intenser kon beleven. Ik zou willen dat er geen einde aan kwam.
Moniek Merkx en Jolanda Spoel hebben teruggeblikt en bewegen door. Gerard onze gebouwbeheerder gaat met pensioen. En volgende week heb ik dan eindelijk het herhaaldelijk (door corona) uitgestelde afscheid van Bontehond. En als klap op de vuurpijl verlaat de geweldige en onvervangbare Danielle van den Berg Maas om zich na de vakantie te focussen op een nieuw avontuur in het onderwijs. Allemaal momenten die je automatisch naar een onvermijdelijke terugblik loodsen. Alsof ik als haring in een tijdsfuik zwem en me niet meer kan omdraaien. En hoe vaak ik ook roep ‘alles gaat voorbij dus zorg dat je in het hier en nu aanwezig bent’, het verzacht het afscheid niet.
Het maakt me verdrietig, stil maar ook dankbaar.
De zomer staat weer voor de deur, dus ik denk dat ik mijn luchtbed tevoorschijn haal en die heel bewust en langzaam op ga blazen.
René Geerlings – artistiek directeur van Maas theater en dans