Coming-out met René

Deze week kruipen we terug in de kast met René Geerlings. René Geerlings is sinds 1 januari 2021 artistiek directeur van Maas theater. Op dit moment werkt hij met een all queer cast aan de nieuwe voorstelling Ozard of Wiz. Met deze cast kan Rene volledig zichzelf zijn. Toen hij 27 was, kwam hij uit de kast. Vrienden en familie voelde dit al langer aan en dat voelde pijnlijk voor René. Lees hier het verhaal van René over zijn Coming-out.  

Ik denk dat ik voor het eerst ging nadenken over mijn seksualiteit toen jongens uit mijn klas mij uit scholden voor Homo en Mietje. Ik was toen een jaar of 10. Tot die tijd was ik er mij niet van bewust dat ik afweek van de norm. Ik had een beste vriendin waarmee ik toneelstukjes maakte of clips nadeed zoals Material girl van Madonna of the Starsisters. Ik kan mij nog herinneren dat ik een modeshow presenteerde in de klas en dat mijn moeder toen een hoedje voor mij had gemaakt met vlechten eraan. Ik voelde mij toen zo mooi met die suggestie van lang haar, in de zomerjurk van mijn moeder.

Er is toen ook een foto van mij gemaakt. Mijn klasgenoten zagen eerder dan ik dat er iets niet “klopte”. Dat ik mij niet gedroeg zoals een jongen zich “hoorde” te gedragen. Toen ik naar de brugklas ging heb ik mijn dagboeken, waarin ik al mijn verwarrende gevoelens beschreef en die foto ritueel verbrand. Ik wilde dit niet zijn, ik wilde geen “vieze homo” zijn. Het begin van opsplitsing en schaamte. In mijn schoolagenda plakte ik plaatjes van schaars geklede vrouwen en deed ik mijn best om me zo hetero mogelijk te dragen. Mijn zus (die later verliefd zou worden op een vrouw) leerde mij mannelijker lopen maar toch bleef ik het mikpunt van pesterijen en geweld.

Ik werd geslagen met boekentassen en aan het einde van de schooldag moest ik eerst het spuug van mijn fietszadel vegen voordat ik naar huis kon fietsen. Het enige wat ik kon doen was verdwijnen. Mij zo onopvallend en onzichtbaar mogelijk door de gangen van de school bewegen. Ik heb uren doorgebracht in het toilet, of zogenaamd bellend in de telefooncel, bang om naar de klas te gaan.

Toneel is mijn redding geweest, een expressievorm waarin ik wel kon bestaan. Vanaf mijn 14^de heb ik mij vol overgave gestort in het jongeren theater in Eindhoven. Mijn leven voelde echter op de vloer dan er vanaf. Daar was ik iemand en maakte ik voor het eerst weer vrienden. Maar mijn seksualiteit gaf ik geen enkele ruimte. Ik kreeg vriendinnetjes en stopte al mijn echte impulsen weg in een hele donkere hoek.

Pas toen ik 27 was werd ik verliefd op iemand waarmee ik in een voorstelling speelde en kon ik er niet langer omheen. Hij had al een relatie en de liefde was niet wederzijds maar het was alsof mijn hart explodeerde en ik niet anders kon dan iedereen vertellen dat ik homo ben. Ik vond het heel pijnlijk dat veel van mijn vrienden en familie zeiden dat ze dit al wel wisten, dat het geen verassing voor hen was. Iedereen vond het prima. Het grootste probleem zat in mezelf. Ik ben toen een tijd lang heel neerslachtig geweest. Zo veel tijd verspeeld. Daar kan ik tot op de dag van vandaag nog heel verdrietig om worden.

Na mijn coming out heb ik gelukkig snel de liefde van mijn leven ontmoet waarmee ik nu al 20 jaar samen ben. Ik ben hem zo dankbaar voor alles. Dat hij onvoorwaardelijk voor mij kiest en bij mij blijft ook al heb ik nog vaak te dealen met alle “splinters van het in de kast zitten”. En ik ga onvoorwaardelijk voor hem. Een aantal jaar geleden zijn we getrouwd.

Ik ben door mijn late coming out nooit onderdeel geweest van een community. Maar nu, met het maken van The Ozard of Wiz, ben ik voor het eerst in mijn leven bewust deel van een groep queer people. En dat voelt zo bevrijdend. Ik word mij steeds bewuster van hoe ik mij nog steeds aan pas. Het is een zware en verdrietige reis maar ik prijs mij op dit moment gelukkig met al deze prachtige mooie en lieve mensen om mij heen.