Daan, Daas, Maan, Maas

Maas nam deze week afscheid van hoofd marketing Danielle van den Berg (Daan). Daan werkte in totaal 16,5 jaar voor Maas (en voorheen Theatergroep Max.) en doet nu de Pabo om leraar te worden. Dit zijn de woorden van René Geerlings bij haar afscheid.

Daan, Daas, Maan, Maas. Hetzelfde aantal letters met 2 a’s in het midden. Zo verbonden en één. Zeg je Maas dan denk je aan Daan, spreek je met Daan dan praat ze over Maas. Maas bestaat niet zonder Daan, maar het onvoorstelbare gebeurt. En niet alleen in sprookjes!

Maas moet op eigen benen staan, want Daan gaat naar school. Ze laat haar Maas achter en leert opnieuw leren en leert dat dan vervolgens weer aan anderen. In mijn boek ben je dan uit het juiste hout gesneden. Diep van binnen weten we allemaal dat niets voor altijd duurt en er altijd een moment komt waarop je los moet laten. Maar dat moet je dan wel durven, zeker als datgene wat je los moet laten zo rust op wie je bent. Daan is en was een van de pijlers waarop ons huis staat.

Ik moet denken aan een boeddhist die met zand maandenlang een ingewikkelde tekening maakt en die dan, uiteindelijk, met een hand weer weg veegt. En daarna opnieuw begint. Zo heeft Daan jarenlang gebouwd aan het huis van Maas. Aan het beeld, aan de taal aan het merk, aan de inhoud, aan het gevoel, aan het raakpunt tussen ons en het publiek. Kortom aan verbinding.

Toen ik besloten had om bij Maas te komen dacht ik: “Yes, dan mag ik met Danielle werken, de beste marketeer van het land”. Het was een kort, chaotisch, overweldigend en enerverend jaar. Met voor iedereen veel dalen en pieken. 

Ik heb zelden iemand ontmoet die zo vastberaden is, zoveel werk verzet en zo betrokken is als jij. Iemand die zich zo kan inleven - die zo inhoudelijk is - zo altijd dicht bij zichzelf blijft en vanuit die plek een brug slaat. Nooit een makkelijke meeloper, altijd vragen om steekhoudende argumenten. Met het hart op de goeie plaats, gevoelig en eindeloos energiek.

Jij hebt letterlijk en figuurlijk bergen verzet en Maas was geen Maas zonder jou, dat weet je. En ik vind je keuze om weg te gaan stoer omdat ik weet dat je het ook eng vind en af en toe twijfelt. Geniet van deze tijd, van spannende onzekerheid en trillende benen. Of zoals Judith Herzberg het schrijft:

Eerst komt het wachten, het verheugen,
leunend tegen lage muurtjes,
dan komt het voorgevoel van
hoe-nu-verder
daarna het hoe-nu-verder 
zelf.

Iedereen die jou als juf krijgt mag in zijn handjes knijpen en wij gaan je ontzettend missen. Je hebt op mij een onuitwisbare indruk gemaakt, en die indruk blijft. Dat je het weet.

Liefs René