GASTCOLUMN VAN MAKER SUE-ANN BEL

"Ongeveer 2 jaar geleden kocht ik dan eindelijk een elektrische fiets. Als je denkt dat dat alleen voor oudere mensen erg fijn is, heb je het goed mis. Het idee dat ik geen ademhalingsproblemen meer zou ervaren in verband met mijn astma gaf me een rustig gevoel. Daarnaast had ik mezelf beloofd dat als ik weer terug naar Rotterdam zou verhuizen en ik genoeg gespaard had, een elektrische fiets het allereerste zou zijn wat ik wilde aanschaffen. Zodat als ik naar mijn ouders zou fietsen ik de strijd tegen de Erasmusbrug of Brienenoordbrug altijd met gemak zou winnen. #byeslakkenomafiets

Ik zit op mijn supersonische elektrische fiets en fiets door mijn stad Rotterdam onderweg naar Maas. Tegenwoordig luister ik geen muziek meer, maar zit ik in de luisterboeken. Twee vliegen in één klap: fietsend een boek ‘lezen’. Of nouja, drie vliegen in één klap, als je focussen op het verkeer ook een bezigheid noemt (oké, vier vliegen als je die croissant in mijn mond ook meerekent).

Inmiddels ben ik een 3 maanden terug van een lange reis naar Indonesië en Australië. Ik kijk terug op een fijne periode waar rust, plezier en doen-waar-we-zin-in-hebben de norm was. Ik herontdekte een lichtheid in mezelf wat heel lekker was om in te borrelen. Terug komen in Rotterdam is ook fijn, wetende dat er een thuis is wat ik thuis mag noemen. Maar sinds ik terug ben doe ik weer veel dingen tegelijkertijd. De grap is dat ik het ook nog gewoon kan, vanuit mechanisme alsof ik niet ben weggeweest. Ik ben een baas in multitasking! Terwijl ik kook even een vriendin bellen, tijdens het tandenpoetsen alvast een mailtje lezen, met mijn handen een appje sturen en mijn oren luisteren naar mijn vriend of mijn ontbijt eten terwijl ik me aankleed om weg te gaan. Jup, #MIJWELBELLEN, want hier zit een expert. Dacht ik.. De laatste weken gaat het toch wel vaak mis. En dat voelt als falen. Een ei aanbranden omdat ik nog even naar de wc moest. Te laat komen voor yogales omdat ik al fietsend mijn yoga mat probeer vast te klemmen en daardoor bijná een kat aanrijd. Of op de wc kijkend naar een rijke influencer die een nieuw huis heeft gekocht en een minisauna in de tuin heeft geplaatst, waardoor ik, lichtelijk jaloers, de wc verlaat en mijn vriend zich daarna afvraagt waarom er nog een dikke drol in de wc ligt die ik vergat door te trekken.

Eerst probeerde ik het de schuld te geven aan het feit dat ik inmiddels de 30 heb bereikt maar daar kwam ik al gauw op terug. Het lukt gewoon niet echt meer en ik weet niet waarom. Die dag dat ik letterlijk een beetje instortte ging ik naar mijn balkon en sloot mijn ogen voor de felle zon. Na 10 minuten zitten opende ik mijn ogen en zag daar een slak die zich traag voortbewoog op mijn balkonrand. Ik besloot wat dichterbij te komen en de slak goed te bekijken, zoals ik vroeger deed. Dan pakte ik een blaadje en liet de slak erop klimmen. Dan nog een blaadje waar die verder op klom. De hele middag was ik bezig met die ene slak te vervoeren en ik voelde mij hierin heel verantwoordelijk naar dat beestje. Dát was het enige wat telde.

Op dat moment nam ik mij opnieuw voor om minder dingen door elkaar te willen te doen, maar stap voor stap, whatever that means. Als een nieuwe poging voor de komende periode hoop ik dat het me die lichtheid geeft die ik zo fijn vond tijdens het reizen. En tja, zit het ’m niet in telkens opnieuw pogen? Want ik kan je nu al vertellen dat er nog velen pogingen zullen volgen, which is fine.

Ps. Door mijn elektrische fiets haast ik me volgens mij nóg meer dan ik normaal al doe. Eerst werd ik blij van het idee geen energie te verliezen aan fietsen (lees: astma gehijg), maar nu mis ik soms die langzame fiets. In een wereld die vraagt te versnellen en je tijd goed te gebruiken, is mijn redmiddel misschien toch die slakkenfiets. Maar als je me nu vraagt of ik écht ooit die elektrische fiets zou willen inruilen, kijk ik je met grote rollende ogen aan en geef ik je waarschijnlijk een hele grote tjoerie."