In gesprek met: theaterdocenten Pamela en Sander
Theaterdocenten en cultuurcoaches Pamela Schaap & Sander Koning kom je achter de schermen van het Maaspodium tegen of op één van onze scholen. Ze enthousiasmeren scholieren voor het theater. Zorgen voor verbinding, zijn betrokken en knetterenergiek. We spraken Pamela en Sander over hun visie op cultuureducatie en hun mooiste herinnering bij Maas. Waar gaat hun hart sneller van kloppen?
Niet in getallen uit te drukken
Sander: “De manier van denken van Maas komt heel erg overeen met mijn manier van denken. Namelijk, inclusie voor iedereen. Wie je ook bent of hoe je ook in het leven staat. Theater leert iedereen andere rollen in het dagelijks leven te ontdekken en spelen. Het is een uitlaatklep. Theater brengt een andere manier van leren, daarnaast is het ook een manier om emoties te verwerken. Door met thema’s aan de slag te gaan die de samenleving weerspiegelen, wordt er nagedacht over onderwerpen die niet in rekensommen uit te drukken zijn.”
Blikt trots terug op
Sander: “Roffa en Ik, een voorstelling over identiteit en verbinding. Waar acht kinderen onderzochten wie zij zijn, wie de ander is, en waar de verbindingen liggen. Er zat een speler tussen die een rap had gemaakt over zijn verleden. Wat hij hiervan geleerd heeft en hoe hij nu naar de toekomst kijkt. Elke keer als hij het podium opkwam schoot ik vol.”
Meer dan theater
Pamela: “Wanneer ik niet te vinden ben in de klas, dan ben ik wel te vinden in het Maaspodium. Mijn dagen bestaan uit theater maken, lesgeven en spelen. Ik ben op dit moment aan het repeteren voor een voorstelling over racisme en homofobie. Alles wat ik op de bühne leer, neem ik weer mee naar de les. Ik vind het belangrijk dat de persoonlijke verhalen van onderbelichte groepen gedeeld worden. Ik zie mijn leerlingen in een korte tijd een enorme ontwikkeling doormaken omdat we het hebben over gebeurtenissen die in hun wereld een belangrijke rol spelen.”
Een traantje om gelaten
Pamela: “Ook tijdens Roffa en Ik. Eén van de spelers zat in een vervelende thuissituatie. Ik vroeg aan haar of ze mee wilde spelen in de voorstelling. Hoewel ze in eerste instantie een beetje terughoudend was, bloeide ze steeds meer op. Later vertelde ze dat ik veel voor haar betekende in die periode. Dat was een besefmoment: ik ben het lichtpuntje van de week voor haar geweest.”
