Interview over BullyBully met René Geerlings

Peutervoorstelling BullyBully (3+) is de opvolger van Gezocht: Konijn, Aaipet en PAK’M, drie peutervoorstellingen van René Geerlings die duizenden peuters en ouders wereldwijd op het puntje van hun stoel kregen. De voorstelling toert sinds september 2022 nationaal en internationaal.

Istanbully
Waarom wilde je BullyBully maken?
“De aanleiding om BullyBully te maken was de vraag vanuit het Atta Festival in Istanbul om een coproductie te maken. Ik kende Hakan van het Atta festival al doordat mijn eerdere peutervoorstelling Gezocht: Konijn al een aantal jaar in Turkije speelt (daar heet de voorstelling Tavşan Aranıyor). Met deze coproductie wilde ik niet alleen samen met het Atta Festival een voorstelling maken, maar ook de samenwerking gebruiken voor de inhoud: twee landen, twee politieke systemen en de ontmoeting daartussen. Zo kwam ik op twee wereldleiders die elkaar ontmoeten in een soort niemandsland. Oorspronkelijk zou de voorstelling Istanbully heten, maar daardoor zou het te specifiek over Istanbul gaan. Daarnaast wilde ik ook de Turkse cast niet opzadelen met een misschien wat provocerende titel. Dus kwam ik uit op BullyBully, omdat het over twee bully’s gaat. En op die manier kan ik in deze voorstelling al mijn frustraties over al die idiote, geprivilegieerde en machtige mannen kwijt in deze productie.“

Kinderachtige grote mannen
Toen je aan die wereldleiders dacht, had je toen specifieke wereldleiders voor ogen?
“Door de coproductie met Turkije moest ik natuurlijk wel aan de Turkse president denken. Toen ik voor het eerste met Gezocht: Konijn naar Turkije ging, vond ik dat best een beetje spannend, omdat de voorstelling toch oproept tot een soort anarchie en ook het politiesysteem onderuit haalt. Maar toen ik deze voorstelling verzon was ook Donald Trump (voor het eerst) aan de macht en dit speelde zich af rond de tijd van de bestorming van het Amerikaanse Capitool. Het verbaasde me hoe zo’n man daarmee weg kan komen! Zó dom en zó vanuit de emotie regerend. Kinderen worden opgevoed terwijl de grote mannen zich heel kinderachtig mogen gedragen. Die verbazing wilde ik in de voorstelling verwerken. Uiteindelijk heb ik wel gekozen om niet direct hedendaagse wereldleiders neer te zetten, maar twee koningen, om het ook wat sprookjesachtiger te maken.”

Genuanceerd
Hoe zouden wereldleiders zich beter kunnen gedragen volgens jou?
“De politiek is tegenwoordig zo populistisch. Alles gaat om de zieltjes winnen van het volk. Maar wat is het volk en wat wil het volk? Tegenwoordig gaat het volk steeds meer op in de emotie. Maar emotie is geen waarheid. Dingen zijn niet zwart-wit en het is niet altijd voor of tegen. Alles is genuanceerd. Toen ik opgroeide dacht ik dat je als politicus heel intelligent moest zijn en veel gelezen moest hebben. Maar tegenwoordig wordt alles als een soort snack gepresenteerd, alsof het allemaal heel makkelijk is. Ik vind dat de politiek te veel door de knieën gaat. Het is een beetje alsof ik als maker van jeugdtheater alleen nog maar pluizige beertjes in mijn voorstelling zou neerzetten en “koetsjiekoe” babygeluidjes zou maken. Ik vind dat politici een beetje boven het volk moeten staan en het beter zouden moeten weten.”

Reageer en incasseer
Dus de twee koningen uit BullyBully zijn eigenlijk ook een soort peuters?  
“In al mijn werk vind ik het leuk om mijn spelers een kinderlijke spelingang te geven. Ze spelen eigenlijk nooit volwassenen. Het zijn kinderen in volwassen kleding. Wat ik dan probeer mee te geven aan mijn spelers is: reageren en incasseren. Ik wil dat ze spelen vanuit een peutermentaliteit. Luisteren, kijken dan vervolgens iets denken. Dat is wat spelen is! In BullyBully denken de koningen vooral niet vooruit. Dat is wat peuters eigenlijk ook doen. Op het ene moment huilen ze, maar als ze een snoepje zien is het weer voorbij. Dat is wat ik ook aan mijn spelers vraag. Ook al zie je volwassen koningen met plaksnorren op, stiekem zijn het gewoon peuters verstopt in een volwassen lichaam.”

De vloer aanvegen
Daarnaast laat je de volwassen mannen spelen door vrouwen. Waarom?
“BullyBully gaat echt over de mannelijke, hetero wereldleider voor wie hun aanwezigheid volkomen vanzelfsprekend is. Ik ben voor feminisme en voor meer vrouwen aan de macht. Ik denk echt dat dat een verschil zou maken! En wie kunnen dit soort mannen nu beter op de hak nemen dan vrouwen. Nu mogen zij eens lekker de vloer aanvegen met dat soort mannen die al jaren op allerlei podia de hoofdrol spelen. Daarnaast denk ik ook dat het goed is om aan kinderen te laten zien dat je alles mag en kan spelen. Een meisje hoeft niet altijd de brave prinses te spelen of het lijdende voorwerp, maar kan ook de grappige, maar nare, machtige koning zijn. Dit komt vaak terug in mijn werk. Zeker op zeer jonge leeftijd wil ik kinderen een heel scala aan mogelijkheden laten zien. Dat je laat zien dat iedereen alles kan zijn en alles kan spelen. Zodat dat later geen issue meer is en dat het vanzelfsprekend is. Dit is overigens niet iets wat het jonge publiek verstandelijk hoeft te begrijpen. Ik wil ook voor de allerkleinste gelaagd theater maken en hen daarmee serieus nemen als publiek. Een kind voelt feilloos aan of het werk eendimensionaal is of juist meerdere lagen bevat. Het volwassen medepubliek moet daarom net zo geboeid zijn als zij”

Mini-opera op reisformaat
BullyBully is de opvolger van je eerdere peuterwerk zoals AAIPET en PAK’M.  Hoe past deze voorstelling in het rijtje?
“Mijn peuterwerk is eigenlijk altijd taalloos. In eerste instantie komt dit doordat ik mijn werk ook maak voor de internationale markt. Daarnaast is het een extra uitdaging voor mijzelf om dingen fysiek op te lossen in plaats van met taal. Ook is BullyBully net als al mijn peuterwerk helemaal self-sufficient, wat inhoudt dat de spelers de voorstelling helemaal zelf kunnen opbouwen en spelen zonder hulp van techniek. Alles past in een klein busje waardoor we echt in de haarvaten van de samenleving kunnen komen. Dus ik heb onze vormgever de niet simpele opdracht gegeven om een soort mini-opera te bouwen op reisformaat.”

Gedeeld verdriet
Hoe loop het uiteindelijk af met de koningen?  
“Uiteindelijk eindigt de voorstelling in een soort oorlog tussen de koningen en breken ze elkaars standbeeld af (een directe verwijzing naar het omtrekken van het beeld van Saddam Hoessein). Eén koning moet daarvan heel erg huilen en dan krijgt de andere medelijden. Dan gaan ze samen huilen en vinden ze elkaar in hun gedeelde verdriet. Ze zijn letterlijk van hun voetstuk gehaald. Uit hun gedeelde verdriet ontstaat er een soort vriendschap/liefde. En uit liefde komt… (😉)”